‘Ik huilde al in je buik…’

‘Ik ga voor de vrachtwagen oversteken, dan ben ik nooit meer bang’, zegt de achtjarige Vlinder. In de buitenwereld is ze stil en teruggetrokken. Thuis komt haar angst schreeuwend naar buiten. Ze is achttien jaar als ze, na een mislukte suïcidepoging, haar moeder smeekt: ‘Help mij een einde aan mijn leven te maken’.

De hulpverlening geeft het advies haar los te laten. Dit aangrijpend citaat staat in een mail die ik kreeg van Heidi Vernee. Heidi is de moeder van Vlinder. In de mail schrijft ze: als gestalttherapeut werkt u met mensen die psychische problemen ervaren met betrekking tot zichzelf en hun omgeving; Klachten hebben van depressieve aard of een identiteitsproblematiek. De ervaringsgerichte therapie vraagt van u als gestalttherapeut, een intensieve betrokkenheid met uw cliënten. Daarmee raakt zij het hart van gestalttherapie. Aanwezig zijn en de ander ontmoeten in hetgeen zich aandient op de contactgrens. Indringend en confronterend is de vraag aan mijzelf: hoe kan ik aanwezig blijven als zich suïcidaliteit aandient. Ik denk terug aan Gianni Francesetti. Hij vertelde onlangs, tijdens zijn masterclass in Antwerpen, hoe hij de diepte inging met zwaar depressieve mensen en alleen maar aanwezig was bij de ander in het gebied zonder woorden. Indrukwekkend. Heidi Vernee vertelt het verhaal van Vlinder in het boek: Ik huilde al in je buik, waarover professor Kerkhof zegt: “U heeft een indringend boek geschreven over uw dochter en haar angsten en over de hulpverlening die zij kreeg. Het is goed dat u dit boek geschreven hebt, ik hoop dat veel hulpverleners het lezen”.